Vandaag gelezen in het NRC: nieuw onderzoek duidt erop dat het eten van kip antibiotica-resistentie bij mensen veroorzaakt. Bij patiënten met een ernstige urineweg- of bloedbaaninfectie door zogeheten ESBL-bacteriën werken de gebruikelijke antibiotica niet meer.
Bij één op de vijf patiënten zijn die ESBL-bacteriën genetisch identiek aan de antibiotica-resistente bacteriën die bij kip zijn gevonden. Dit wijst erop dat deze patiënten die bacterie (direct of indirect) van kip hebben gekregen. Deze resistentie, het vermogen om antibiotica af te breken, is ontwikkeld door het systematisch en langdurig toedienen van antibiotica in de intensieve dierhouderij.
Dat schrijven Nederlandse onderzoekers vandaag in het wetenschappelijke tijdschrift Clinical Microbiology and Infection.
Nagenoeg alle kip in Nederlandse winkels en stallen blijkt besmet met ESBL-bacteriën. (De ESBL-bacteriën zijn gewone darmbacteriën (Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae). Die maken enzymen aan die antibiotica afbreken. Behandeling van infecties die deze bacteriën kunnen veroorzaken, is problematisch.
Een jaar geleden schreef het NRC al, dat de resistente bacteriën algemeen aangetroffen werden op kippenvlees en dat het een kwestie van tijd zou zijn, voordat de ESBL-bacteriën bij mensen aangetroffen zouden worden.
Voilà, zover is het dus! In september 2010 viel de eerste dode …
Onze zoon Tijn botste in zijn middelbare school tijd met beide schenen tegen een gymbankje. Een scheen zag er lelijk uit en de andere leek nogal mee te vallen. De lelijke wond genas voorspoedig, maar de ogenschijnlijk kleine wond bleef zeuren. Er ontstond een rode plek rond de wond, die zich gestaag uitbreidde.
Hij bezocht de huisarts en die onderkende de ernst van de situatie. Tijn kreeg een antibioticum met de afspraak om een of twee dagen later terug te komen.
Het rode gebied was alleen maar groter geworden.
Vrijwel direct werd hij doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar kwam hij aan een infuus te liggen met de antibioticumdosis x 10.
Ook die strategie leek niet aan te slaan. Met een permanent marker werd het rode gebied omcirkeld en de rode vlek breidde zich daarbuiten uit. Het merendeel van de voorkant van zijn onderbeen was rood geworden.
Je schrikt pas echt als een chirurg belangstellend naar het been komt kijken. Het infuus met antibioticum sloeg op tijd aan, maar anders was wegsnijden van het geïnfecteerde weefsel de enig optie.
Dan wordt MRSA, en nu weer ESBL wat anders dan een academische aanduiding, maar letterlijk een zaak van vlees en bloed!
Weet wat je kiest op 2 maart 2011.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten